W 1854 roku nadleśnictwo Węgliniec było drugim, co do wielkości nadleśnictwem Puszczy Bolesławiecko-Zgorzeleckiej; jego powierzchnia wynosiła 10 084 ha i była podzielona na osiem leśnictw. Obecny obręb Osiecznica tworzą do roku 1890 z obecnym obrębem Ławszowa w nadleśnictwie Świętoszów niemieckie nadleśnictwo Wehrauer (Wehrau = Osiecznica), które po 1890 roku podzielono na Wehrauer Oberheide (Osiecznica Górna) i Wehrauer Niederheide (Osiecznica Dolna). Z obszaru nadleśnictwa Wehrauer Oberheide w 1945 roku utworzono Nadleśnictwo Lisek z nadleśniczym inż. Marianem Owczarskim (1.09.1946 r. – 31.10.1951 r.) i Władysławem Meissnerem, nadleśniczym od 1.11.1951 r. Nadleśnictwo Lisek w 1958 roku przemianowano na nadleśnictwo Osiecznicę. Z Nadleśnictwa Wehrauer Niederheide utworzono Nadleśnictwo Ławszową. Podzielone w 1890 roku nadleśnictwa stanowiły własność grafa Solms i objęte były wspólnym planem gospodarczym (Bena 2001; Lichorad 1995). Plan ten przewidywał użytkowanie rębne w wysokości 23 900 m³ i w użytkowaniu przedrębnym pobór masy w wysokości 4 900 m³, łącznie 28 800 m³ grubizny w stosunku rocznym. Tak ustalony rozmiar był przestrzegany do roku 1924. W 1945 roku w granicach nadleśnictwa Lisek oprócz książęcych lasów Czerna (Tschirne), znalazły się lasy fabryczne Zebrzydowa i lasy majątku Parowa (Tiefenfurt). Wraz z przeprowadzoną zmianą podziału administracyjnego państwa, ówczesne nadleśnictwa Węgliniec i Lisek przeszły z Zielonogórskiego Rejonu Lasów do Rejonu Lasów Państwowych we Wrocławiu, przy czym Nadleśnictwo Węgliniec należało do Biura Zespołu Nadleśnictw w Lubaniu, a nadleśnictwo Lisek (Osiecznica) do Biura Zespołu Nadleśnictw w Bolesławcu. 1.10.1970 r. z połączenia nadleśnictw Ławszowa i Osiecznica utworzono Nadleśnictwo Osiecznica o powierzchni 16 643,31 ha, a w 1971 roku do Nadleśnictwa Węgliniec włączono zlikwidowane Nadleśnictwo Lubań Śląski, by w 1979r. Obręb Lubań Śląski włączyć do Nadleśnictwa Świeradów, a obręb Węgliniec do Nadleśnictwa Pieńsk. Determinacja ówczesnego nadleśniczego Bronisława Lichorada i załogi nadleśnictwa pół roku poźniej spowodowała cofnięcie decyzji, a do Nadleśnictwa Węgliniec włączono obręb Osiecznicę. Tak utworzone w 1981r. Nadleśnictwo Węgliniec o powierzchni liczącej 17 621,22 ha funkcjonuje do dnia dzisiejszego.

Z zaszłości historycznych wymienić należy zniszczenie przez brudnicę mniszkę w latach 1948 – 1950 drzewostanów świerkowych i dolnego piętra świerkowego w drzewostanach sosnowych. Kolejny masowy pojaw brudnicy miał miejsce w latach 1993–1994 - zwalczono ją na terenie obydwu obrębów na powierzchni 5 780 ha. W powojennych latach 1945 – 1948 pożary zniszczyły około 3 000 ha drzewostanów, a w samym obrębie Węgliniec w 1947 roku z tego powodu usunięto 120 600 m³ grubizny netto. 23.04.1962 r. w obrębie Węgliniec od iskier parowozu spłonęło 900 ha lasu, zlokalizowanego w bezpośrednim sąsiedztwie miejscowości Węgliniec.

Nadleśniczowie nadleśnictwa Węgliniec (do 15.08.1948 r. funkcjonującego jako nadleśnictwo Kaławsk):

Edward Dubiel                 (1.10.1946 r. – 15.09.1951 r.),

inż. Bronisław Lichorad   (15.09.1951 r. – 28.02.1982 r.),

mgr inż. Jan Józefczyk    (1.03.1982 r. – 31.12.1992 r.),

mgr inż. Henryk Maziarz, nadleśniczy komisaryczny (01.01.1993-30.04.1993),

inż. Wiesław Piechota     (od 1.05.1993r.).

Nadleśniczowie byłego nadleśnictwa Osiecznica (do 1958 roku funkcjonującego pod nazwą Lisek):

            inż. Czesław Zięba                  (1946 – 1948),

            inż. Marian Owczarski             (1.09.1948r. – 30.09.1958r.),

            inż. Kazimierz Czermak          (1.04.1061r. – 31.10.1964r.),

            inż. Stanisław Kołodziej           (1.11.1964r. – 31.07.1966r.),

            inż. Wacław Kielan                   (1.08.1969r. – 1.01.1970r.),

            inż. Eugeniusz Kiciński            (1.12.1971r. – 1.10.1972r.).

Źródło: Leśniczak  A., Lasy Państwowe na Dolnym Śląsku 1945 - 2005, Wrocław 2005

Poniżej zamieszczono historyczne zdjęcia związane z Nadleśnictwem Węgliniec.